closure.

Iyon ag unang beses na hindi pagkain ang inalmusal ko.
at iyon dun ang unang beses na sinubukan ko yun (pangalawa pala. Una nung nakaraang umaga)
kung paano, di ako sigurado. kung bakit, di ko alam, at kung nagawa ko ng tama, lalong wala akong idea.
Siguro dahil pansamantala akong na.astigan sa mga tambay na bumubuga, o kaya natuwa lang ako mgaksaya ng barya para sa dalawang stick, o sajang emo mode lang ako ng mga panahon na yun at bagay na bagay ang pagdadrama habang nagyoyosi. Hindi ko rin talaga alam.

Tinanong ako ng tatlo sa mga pinakamalapit kong kaibigan kung bakit ko daw ginawa yun. Sagot ko dun sa isa, wala lang. Mukang masaya kasi mgyosi habang nanonood ng dibidi. Sagot ko naman sa isa, para lang sa experience. pero yung isa lang ata ang nakatumbok ng sagot. "dahil ba sa kanya?" syempre. tamang tanggi lang nung una. pero siguro, somehow, parang tama nga sya...


Nov28 un nung tinawagan ko ung isang tao na malapit sa kanya. wala lang. wala kasi akong mapaggamitan ng nakakalunod na load. Hindi ko naman aakalain na yun ang balita nya. Pambihira! ganda ng bungad eh. "oi alam mo ba... blah blah blah... m.u pala sila...blah blah blah" ewan. malabo na ang pandinig ko pagkasabi nya nun. basta yun na lang ang narinig ko. Tanong ko naman "hanggang ngayon?" "Oo. hanggang ngayon...blah blah blah. narinig ko eh" Parang natahimik paligid ko nun. Sabay banat nya ng "Oh, wag kang iiyak jan ah". Sabi ko, asa naman. Buti na lang dumating na yung prof non. May dahilan na ko para putulin ang usapan na yun. Pagpasok ko ng room, parang okei pa. Kailangan lang pala ng ilang minuto para mg-sink in sa kin ang mga bagay bagay. Nramdaman ko na lang na basa na pisngi ko dahil sa iyak.

Parang nawalan na ko ng gana nung mga panahon na yun. Nawalan ng gana sa lahat ng bagay. Sa Natsci2, sa seatwork, sa pagaaral, sa pag-uwi sa dorm, sa pgkain, sa pgkwentuhan sa katabi, sa lahat. Mababaw, oo. pero hanggang gabing ganun ang senaryo. Sabi nung isang kaibigan ko, "m.u lang yan. hindi pa sila. at kung sila man, maghihiwalay din un". Sabi naman nung isa, "m.u, gf at bf, parehas lang yun. sila na nun". Sa isip isip ko, wala na. tapos na. wala ng pag-asa.

Ni sa sarili ko hindi ko alam kung bakit ganun ako umasta nung mga panahon na yun. Unang una, wala naman akong karapatang mgselos. Sino nga ba ako sa kanya? kaibigan. At kapag kaibigan, hanggang dun lang yun. Minsan sa buhay, dapat mong marealize ang mga limitasyon mo. At alam kong dapat hanggang dun lang din ako. Pero bakit sobrang nasaktan ako nung nalaman ko yun? At kahit gusto ko syang sisihin dahil feeling ko masyado syang ngpaasa, hindi ko magawa. Kasalanan ko rin naman, bakit ako umasa? Sapat na ba yung mga ganung bagay para mgkaroon ako ng slightest hope na sana...sana.

Andaming sana na nglalaro sa isip ko ngayon. Sana hindi na lang kami dumating sa ganung point, yung tipong close at kala mo may something. Sana tulad na lang nung dati nung hs na hindi nya talaga ako pinapansin. In that way, atlist alam ko na hanggang dun lang ako. Hindi yung sa twing makikita ko yung mukha nya, kasama na nun yung pinakaunting pag-asa. Sana pala hindi na lang ako tumawag nun dun sa kaibigan nya, hindi ko pa sana nalaman. Sana hindi ako ganun kadali naniwala-slash-nafall-slash-natuwa sa mga pagkikita at pag-uusap namin dahil ako naman pala ang dehado sa huli. Sana sinabi nya na lang sa pagmumuka ko na wala talaga. at wala naman at wag na kong umasa dahil may iba na sya (simula naman nung umpisa pa). Matatanggap ko naman siguro yung kung nung umpisa pa lang sinabi nya na. Ngayon, pakiramdam ko, andami nang napundar na nawala din naman lahat.

Ilang libong beses ko na naririnig sa bstfriend ko na "unting pihit na lang, malapit na yan" Ayun, natuluyan na. Wala naman pala talaga. Madalas tuloy naiisip ko, ansakit pala kapag narealize mo na wala ka lang pala talaga sa taong kinonsider mo na pinakamahalaga sayo. kasi parang ang unfair eh. anjan ka ngpapakatanga sa kanya, pero andun sya, wala namang pakelam sayo. Pero ganun lang talaga siguro ang buhay. You badly wanted someone who doesn't even give the slightest damn on you.


Kanina naman, nakita ko sa page nya ung pag-uusap nila nung girl nya. Ayun.Parang Lalo lang tuloy pinapamuka sakin siguro na wag na talagang umasa. Na wala lang patutunguhan tong bagay na to. Itong kagaguhan na to. Banat uli ni Kraning (yess.special metion!)na ang pgdating ni NEW FRIEND (na kahit siguro ginagago nya ko [pero muka namang hindi] ay ansarap parin isipin na ako naman ang inaalagaan ngayon)ay sign na kailangan ko na rin mg move on at mg let go. Mukhang mahirap nga lang. TANGINA!(unang mura. naka-caps pa)apat na taon yun. HIndi ganun kadali. Pero sana lang kayanin. Siguro kapag inisip ko na lang na never naman ako ngkaroon ng importansya sa kanya, baka mapadali ko pa ang pag-let go.

sa loob ng limang araw na pag-iwas ko sa kanya, parang napakatagal na at parang andami na sanang pwedeng mangyari. 5 araw na napakatagal, napakabagal, napakalunlagkot. Hanggang kelan ko ba to kakayanin? 5 linggo? 5 bwan? 5 taon? Hindi ko alam. sa ngayon, ayoko ng isipin. Wala na kong iiiyak, wala na kong maisip. Paulit ulit na lang ang senaryo na tumatakbo sa malabnaw kong pag-iisip ngayon. Sana lang hindi nya ganun kadali makalimutan ung PAGKAKAIBIGAN namin. (wooh. asa pa di ba?) Bahala na. Bahala na...

Sana maging madali kasabay ang 5 stick na yosi...




P.S. Sinabi sakin nung bestfriend nya, wag ko daw dinadaan lagi sa blog yung mga gusto kong sabihin. Pasensya na ah. Mukha kasinng di ko kakayanin. Mukhang wala rin yung mararating.





P.S.S. And for the person i dedicated this to, if by chance you've read this, don't worry, im not asking anything in return. not even your sympathy. This is the time that i least need it.

like MIKE :D

ganito ka bright pink ang chucks nya.


oo. nawirduhan din ako ng bonggang bongga nung makita ko eh. 1st day pa yun ng first sem nung first year. (ayos. nakakalunod sa salitang "first"). Naka pink na chucks sya na may pink na bag na shape gitara. Gusto nanamin syang lapitan ni Gine nung mga panahon na yun dahil napag alaman naming taga-dela costa sya. Isang pambihirang pagkakataon kaya yung makakita ka nga ka-lugar mo sa isang lugar na isa kang estranghero. (wow. lalim.) Pero parang weird. Iba ang mga kasamahan nya eh. Kaya ayun. Carry lang. Kunwari na lang ayaw naming makipag-friends. Pero lalong nakakaengganyo syang maging friend nung matapos kaming mgpakilala sa Math2 class. Mahina din daw sya sa math. Ayos. Kala ko kasi, ako lang ang nahihilo sa Math. Buti na lang may karamay ako.

LUmipas ang ilang bwan… (hindi ko na maalala kung ilang bwan) at hindi ko inakala na magiging ka-close ko sya. (Naks. Napapangiti na yan oh!) Nagsimula siguro yun kapag sabay sabay na kaming umuuwi sa maynila at sabay sabay kaming tatlo nina Gine na tumatawid ng footbridge sa Qmart. Sabay sabay naming tinatahak at hinaharap ang aroma ng palengke habang nghihintay kami ng jayross. Haha. Naalala ko pa one time nung bigla na lang syang sumakay sa Santrans. Kala nya daw sasakay kami ni Gine. Ayun, nagulat na lang kami, nakasakay na sya. Kami ni gine, tawa lang ng tawa. Makalipas ang ilang minute, nakatanggap na lang kami ng mensahe mula sa kanya…
Txt nya: “kala ko sasakay din kayo. Pasensya na ah. Yung payong pala ni Gine, balik ko na lang sa Monday”

Ayos. Hindi talaga kami maka-get over nun.
Dun na nagsimula (siguro) ang friendship namin. (Naks. Ang drama naman!) Habang si Gine ay abalang abala sa mga ibat-ibang mapa ng iba’t-ibang bansa, naiwan kaming unti-unting nabubulok sa Pampanga. Wahaha.


Hindi ko malilimutan ang mga moments na to. Kaw, nakalimutan mo na noh?? Haha.
1.) Isang Friday ng bigla kong malimutan yung pesteng envelope ko sa comm. sa bus ng santrans. Dalawa na lang kami nung bumaba kami sa paramount ng bigla kong marealize na wala na kong hawak. Parang masisisraan ako ng bait nun. Bakit? Una, wala akong back-up files ng mga paper na laman ng envelope na yun. Pangalwa, Hindi ko alam kung babalikan ko na lang ba kinabukasan sa terminal yung envelope o kukunin ko din nung mismong araw na yun. Pangtlo, kunin ko man, magmumuka lang akong shunga dahil hindi ko rin alam kung san naka-locate ang terminal na yun. Paiiralin ko nanaman ang pagiging imbentor ko. Ayun, matapos ang 15 o 30 minutos, napagkasunduan naming na pumunta na lang. Pinapatahan nya pa ko nun sa pag-iyak habang may nagaaway na security guard at baliw sa SM north. Pagsakay naming ng bus, sya pa ang namasahe sa kanya, at nangutang pa ko ng barya pauwi. Oh dib a? Bonggang bonggang perwisyo nadulot ko sa kanya. (sige na, malaki na ang utang ko sayo. Haha)


2.) Laging anjan yan para mag-offer ng mga bagay bagay namely: pagkain, sasakyan ng daddy nya, bahay, headset,

Pagkain. Hindi lang halata pero mayaman tong prinsipe na to….at bonggang bongga ang pagkain sa palasyo nila. Kanina lang, pinabaunan pa ko nyan ng Cheese Clubs eh. Sabay sabing “Oh, Lany, iyo na yang Cheese Club. Alam ko favorite mo yan” haha. Ayos noh? Pgkatapos ng small talk nay un, dinner naman inupakan naming. Haha. Yan ang bagong definition ng “makiki-cr”. Haha.

Car. Haha. Gusto ko lang ulitin. Mayaman talaga tong batang to. Abay’akalain mong anak sya ng isa sa mga engineer na namamahala ng MWSS? Galing! Kaya kalakip nito ay ang pagooffer nya samin na sumabay sa car ng daddy nya. Hehe. At dahil, magkalapit nga lang kami at mahirap tanggihan ang ganun mga pagkakataon, ako madalas ang nakakalasap ng biyaya. Minsan pa, hanggang Pampanga. Bongga! Ipagpatuloy naten ang ganyan ha. Walang iwanan. Haha

Bahay. Minsan na kong ngtangka na wag umuwi samin. At iisang bahay lang ang balak kong puntahan (bukod sa ate ko), sa mansion nila. Kala ko nga hanggang garden lang ako o kaya cr, o kaya maglalaba ako ng labada nila bilang kapalit. Buti na lang ang reply nya, “sure. Text mo lang ako kung dto ka matutulog”

3.) Hindi ko rin malilimutan ang mga pagkakataon na hinahatid ako nyan sa maingate twing pupunta ako sa kanilang apartment kahit most of the time ay napipilitan lang sya o kaya naaawa sakin. Tama ba, mike? Haha. Si Tim kasi ang original na taga haid sakin, kaya lang, ayun, nalulong na ata sa dotA.(joke lang.ü) kaya naging si Mike ang karamay ko. Wag ka magsasawa ah. *grin*
4.) Nahihiya pa rin ako sa usapang Kappa. Basta, alam ko alam mo na yun. Sorry ah:)

Sa ngayon, yan pa lang ang tumatak sa isipan ko. Pero, swear. Marami na kaming memories ng batang to, magmula sa summer sa Math11 hanggang sa pagiging groupmates naming kay Pacita. Magmula sa usapang Faye, hangang sa usapang Herome (pronounced as He-ro-me) . Sa usapang blog ko, hanggang sa usapang blog nya. Sa paghahanap naming ng opisina ng PLDT hanggang sa pagkain naming sa peyborit naming bakery sa may Timog.

Tunog may relasyon lang eh noh? Pero syempre, wala. Friends kami eh. Hehe. Ka-conjugal pwede pa. haha. Isang paglilinaw lamang.

P.S: ok na ba Mike?. Yes!! Para sayo yan! Ayii!! Apir! Kahit si “Melanie” ay hindi makakatuluyan si pinakamamahal nyang si “Jerome”, ayos lang. love pa rin kita. Haha:)

Lines of the Times:))

Hindi ako maka-get over.
Tama. Hindi talaga ako maka get-over sa comm. na yan. Pahirap sa buhay. Parang Smart Bro (Oo. Sorry na kung lagi kitang nasisisi. Ginatungan pa kasi ni Mike eh.haha). Kailangan properly documented ang mga bagay bagay. Kulang na lang pati mura…
“Taena kang hayup ka ah! Pakshet! Potek. Gagu ampota!” (Rivera,2008).
Kaya para na rin sa ikatatahimik ng kaluluwa ni Cynthia, (ang uberly obsessed sa parenthetical citation na prof naming sa comm.) minarapat ko na lang din lagyan ng parenthetical citation ang linya ng mga pinakamamahal kong kaibigan na nilikha ng Diyos upang makatulong sa aking gulong isipan. (whew! Lalim)
P.S: Yung iba jan, lalo lang akong inaning:))


“Hindi ko alam kung bakit hindi ako kayang mahalin ng gagon yun eh,” (Pilpa, 2008).

Sinabi nya yan sakin isang gabi nung magka-chat kami. Madaling araw na pala yun kaya ganun ang usapan. Ayun. As usual. Lablayp ang usapan. Eh meron syang crush-turned-love one na gustong gusto nya mula 2nd year pa kami. Oha! Same case! ‘Lam mo Pilpa, yan din ang tanong sa aking isipan dating dati pa eh. Bakit kaya hindi ako kayang mahalin ng gagong (ungas na kupal, self-conceited, egoist, jerk, dork) yun? Tsk2. Bad Boy. “Ganon ba ko kapanget?” (Betty La Fea, 2008). BUti pa, tayog dalawa na lang kaya? Haha.

“Ano ba yan? Lagi ka na lang pinaghihintay ng lalaking yan ah!” (Elefante, 2008).

Yan naman ang reaksyon ni pareng Mike matapos kong ikwento sa kanya ang aming masalimuot na pagkikita ni..(alam nyo na). Salamat sa paalala. Tama. Nakakalimutan ko nga ata lagi na lagi na lang akong pinaghihintay. Pero hindi naman tunog galit sya. Basta tamang comment nya lang yun. Sabi ko naman, ayos lang maghintay, basta may soundtrip:)) (konek? Haha).

“Oi. Nakita ko si Herome kanina. Nakasabay ko sya sa bus. Kaya lang pababa na kami ni Randi nung napansin ko. Haha. Alam kong magrereply yung iba jan, Herome eh. Haha” (Panlilio, 2008).

Ayan naman ang text ni John Paul kagabi sakin. At ngeffort pa talaga syang i-update ako. Pero tama sya. Ngreply nga ako… “Sinong Herome? Di ko ata kilala yun?” Eh Gabi na nya sinend yun..malamang sabog na si parekoi. Wrong send ata sya. Hahaha. (pero joke ko lang yun.) Syempre tinanong ko kung bakit ang aga ata ng pasok ng mga mag-aaral sa Maynila? Ikaw, lam mo ba kung bakit? Hindi ko rin alam eh :p *iniiba ang topic*

“NAku. Paasa talaga. Anyhow, mag-move on ka na, gurl.Maghanap ka na lang ngiba. Maghanap ka na lang ng bagong inspiration.Sa up? Madami naman dun diba. wala mangyayari sa inyo nyan,” (Cabuenas, 2008).

Nakakatwa. Pang ilang tao na rin si Coritha sa nagsabi nyan. At pang-ilang libong beses na rin akong ngtangkang sundin ang kanilang payo… ngunit. .. Sa Up pa daw eh noh? Kanino? Wala na si Marius! Si Dino ay aalis na rin. At going strong naman si Adriel at Lugs! Kay Mark na lang kaya? Haha. Pero Alam na. At alam na rin na yan na ang huling paguusap namin. Leche. *check.op*

“Bawas bawasan mo nga ang intake ng ampalaya! Ang bitter mo eh!” (Solomon, 2008).

Dito ko narealize na bagay nga kay Karen ang Kraning. Aning eh. Bitter???!! Ako??!! Hello! Kanino naman ako magiging bitter? At bakit naman? Sabi ko lang naman na gagawin kong mushroom burger yung kabuteng pasulpot sulpot sa featured friends sa fs account nya(kilala nyo na)eh. At sabi ko lang naman na paguntugin ko silang dalawa eh. In Fact, SUPEERRRRR bagay pa nga sila di ba? Parehas pa sila ng “pgtatypE ng mga saLita,.” Tsk2. Ok lang naman talaga eh. Atleast may bahid pa rin ng (lanie) nyak. O anong bitter dun???!!! Walang halong sarcasm at ka-plastikan yun ah! Halata naman di ba? Kaya walang bitter!! WWAAAALLLAAA!!!!!!!!

“Akala ko ba Goodbye forever??!!! Ayos ka ah. Define forever? 24 hours???!!! (Solomon, 2008).

Hay. Wag kang mag-alala. Ako rin naaning sa bagong definition ng Forever eh. Pero tama ka. Hindi ko pala talaga kaya. Nakikita ko na lamng ang sarili ko na kinakati ang kamay upang mgtext. Haha. Lalo akong mababaliw nito. Haha. Pero teka nga???!! bakit ba kailangan kong mag-explain? Eh nakuha ko lang naman yung artikulong iyon na sinalin ko sa ingles upang lalong maging madrama sa Kule eh. (Mike oh! Ayaw nyang maniwala!!!) Its for no one, you see? Haha. *nagjojoke uli*

“Hindi tayo magkaintindihan eh. Puro tayo pahangin. Malabo,” (Sena, 2008).

Yan naman ang nasambit ng aking kaibigang si Herome nung isang gabing mgkachat kami. Hindi ko na maalala kung pano dun napunta ang usapan. Naaning na ko ng mga panahong yun sapagkat 5 silang ka-chat ko habang nililingon kung gising ba ang tatay ko (sapagkat takas lamang ako nun). Hindi nga siguro kami magkaintindihan, kaya siguro KAIBIGANG HEROME na lamang. (wow. Bumanat pa.). Pero nais kong linawin na hindi ako pahangin. At hindi ako ang Malabo. Sya yun. Kaibigang Herome, ikaw un. *grin*

“Wag mo syang sanayin na ok lagi kahit hindi, “ (Elefante, 2008).

Sa chat din ang usapan naming yan ni Mike. AS usual, in-update ko sya sa aming muling pagkikita ni (alam nyo na uli siguro) nung nov5, After ng enrolment. At tinanong nya kung nag-dine daw ba kami. Sinabi ko naman na hindi na kailangan sapagkat ngmamadali sya at may pupuntahang debut (sapagkat pangarap nya atang maging politiko at lahat na lang ng events ay pinupuntahan.). Sabi ni Mike, bakit daw ganon? Haha. Dapat daw kumain kami. Ayos. Pwede ng maging event coordinator si Mike. Sabi ko naman na ayos lang yun. “lagi naming ok basta sya, dib a?” (Rivera, 2008). At yun ang sinabi ni Mike… Wag mo syang sanayin na ok lagi kahit hindi. Shoutout ko nga dapat yan eh. Kaya lang mas malupit ang sumunod nyang linya…

“Maihahalintulad ko ang smartbro sa isang pa-fall na tao. akala mo mabilis xa, pag tumagal babagal....parang sa pa-fall na tao, akala mo mahal ka niya yun pala hindi..pareho silang paasa pero joke lang pala" (Elefante, 2008).

Naiintindihan ko si Mike. Dala lang yan ng galit nya sa Smart Bro. Hanggang ngayon ata, hindi pa sya nakakamove-on. Andami nyang galit sa buhay. Galit sa Smart Bro, Galit sa PLDT, Galit kay Gerald…pero hindi halata. Lagi kasi syang naka-smile *wink*. Sa chat nya uli yan sinabi sakin…seryoso ata sya nun? Sabi nya pa, idagdag ko daw yung line na ”pareho silang paasa pero joke lang pala” para daw mas maganda. May karugtong pa nga yan eh… “Si jerome ba, paasa?” kaya lang, syempre…bawal ilagay sa shoutout. Yari ako neto ng bonggang bongga.Sabi nya pa,wag ko daw sabihin na galing sa kanya. Kunwari daw ako na lang ang nagsabi.Eh? Hindi naman pwede yun. Magagalit si Cynthia dib a?

“Parehas tayo ng nararamdaman Bakit ba parang wala lang sa kanila ang lahat?” (Gaspar, 2008).

Banat naman yan ni Mikhail, ang new found friend ko :D. parehas din kasi kami ng kalagayan sa buhay nung panahon na yun. Bigla na ring gustong kumalas nung babae sa knya na itago na lamng natin sa pangalang BHea Fabia. Tapos, parang wala lang ang lahat dun kay Bhea. Parang hindi daw nakaka-miss. Hindi ngpaparamdam. Saklap noh? Eh same fate kami. Kaya sya ang nagging sandigan ko ng panahon na yun. Pero ngayon, ok na sila. Ako? Ok naba? A-T-A. Kaya para sayo, Mikhail Andre, isang tagay sa tagumpay! (nyay. Parang sa alak ata yun ah?!)

“Anong English ng pa-fall? Answer: JEROME:))” (Rivera, 2008).

Pag-uusap naman naming muli yan ni bestfriend Mike. Dahil nga usapang Smart Bro kami nun na walang ibang ginawa kundi magpaasa, natanong nya sakin yan. Anu daw ang English ng pa-fall? Kung giving false hopes daw ba…sabi ko naman, hindi. Jerome ang English ng pa-fall. Ayun. Natuwa ata sya at balak nya pang gawing linya ni (me)lanie sa blog nya. Aysus. Ginawa lang “j” nagging English na? haha.

At iyan na muna sa ngayon ang ilan sa mga piling linya na aking naaalala. Ayos noh? Parang umikot lang sa iisang tao. Haha. Sino kaya yun? Ikaw, kilala mo?:)

better off.

I am tired. I could not think of any more words to say. The words that I should have uttered are now gone and my mind had gone exhausted from constantly asking of what had happened to us. Say how exactly did we end up here? You are tired and were through, you said, that is why you left me for good. This tragic revelation was followed by another saying that you still love me, but not as much as you felt before. You said you needed to be alone. That’s why I was completely dumbfounded when I learned that you have found a new path and along with this goes your NEW RELATIONSHIP. You left me with fragmented explanations, you left me paralyzed. YOU HAVE LEFT ME.


A month had passed since you’ve left me, and I convinced myself that forgetting you was quite easy, how wrong I was. Indeed, I was very wrong. I’d never thought that you were still a stranger to me, despite the 4 long years I’ve known you. I must admit that running away from your memories was excruciating and moving on without you proves to a more painful one. Thousand moments of wanting you back have passed, but I have realized thousand times too that you are happy now. You are happy now, that is why I need to move on ALONE.


My days ended with countless sighs. Our euphoric memories constantly haunted me, followed by your agonizing goodbye. Erasing your text messages on my phone proved to be a painful thing to do, while “moving on” quotes flooded my cell phone though I did not really warrant it. Our heart-rending story had become the favorite tell-tale story of our friends and brushing elbows with them followed by the inevitable question “how’s life goin? Had been the most complicated question I had received. I had been like this for like tons of times, but yeah, I know… You’re gone that’s why it’s been like this.


I know, that’s the same reason why I give up, I’m tired of hoping that you’ll still come back. My eyes had gone dry from always crying. I’m exhausted from the figment of you WITH me. Gone are the days that I could still understand you. Im fed up. Im confused. I’m sick and tired of undergoing this insufferable burden. I give up. When will the time that I too will be happy and free? I need to let go. I need to let YOU go. I need to start a new life and gather up the once fragmented and broken me. It’s been quite a long time since I was hanging in this subtle melancholia, and its time to let go of this saddest part of my life.


Im tired and I could not think of any more words to say. The words that I should have uttered are now gone and my mind had gone exhausted. I LOVE YOU but this time, for the last time… Goodbye FOREVER… :(

hindi ako gumawa nito!

Kahit na nagmumukhang tanga.
Kahit na sinasaktan ako, Umiiyak ako dahil sa 'yo.
Heto pa rin ako Halos baliw sa 'yo...
Kahit na ..
Niloloko mo lang ako, Kahit na tumingin ka sa iba,
Magmahal ka ng iba,
Magbubulag-bulagan ako..
Masakit man ito dito sa puso ko...
Dahil mahal... mahal na mahal kita
Hindi ako matatakot, mahihiya ..Anuman ang sabihin nila Dahil mahal kita Dahil mahal... mahal na mahal kita.. Gagawin ko ang lahat.. Pangako mo lang 'di ako iiwan ..
Dahil mahal...
Mahal na mahal kita
Gagawin ko ang lahat Pangako mo lang 'di ako iiwan..Dahil mahal
Mahal na mahal kita..
Kahit na nagmumukhang tanga.
Kahit na sinasaktan ako, Umiiyak ako dahil sa 'yo,Heto pa rin ako...Halos baliw sa 'yo ...
Kahit na... Niloloko mo lang ako..
Kahit na tumingin ka sa iba, Magmahal ka ng iba . Magbubulag-bulagan ako.
Masakit man ito dito sa puso ko ..
Dahil mahal... mahal na mahal kita.. Hindi ako matatakot, mahihiya Anuman ang sabihin nila.
Dahil mahal kita Dahil mahal... mahal na mahal kita. Gagawin ko ang lahat .Pangako mo lang 'di ako iiwan ..
Dahil mahal.. Mahal na mahal kita
Gagawin ko ang lahat, Pangako mo lang 'di ako iiwan Dahil mahal...
Mahal na mahal kita



ay?hala. bakit nagkaroon ng ganyan dito? susmiyo! sino ngpost nyan? SINOOO???!!! napaka-martir pa naman. tss. tsk2.
*hugas kamay*

affinity.

bawal basahin ng taong hindi makakarelate. wala akong panahon para ilahad ang pangyayari sayo. mamili ka na lang ng ibang blogspot. yung mas may sense..








hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko nung nabasa ko yun...


a.) sinong *nagmura* babae nanaman yun? hay. pambihirang buhay. pakamatay na kaya silang dalawa?
b.) OMG. *grin* (ayoko ng magcomment sa part na to...baka meron lang bumatok sakin eh. sabihin pa ang kapal ng muka ko.)
c.) TAENANG GRAMMAR YUN!! wahaha. *exagg na pagtawa*. magtagalog na lang kasi. hehe. peace :D


Para sa a.)
at sino nga naman kasing babae yun? (malamang babae. sa 4 na taon na pagkakakilala ko sa kanya, wala pa namang issue na brokeback sha. haha ). may nalalaman pa shang ganun,hindi nya na lang sabihin kasi sa babae nya eh noh. may ganong drama pa. (maiintindihan ko naman) *bitter*

b.) tawa na lang . ayoko nga sabi mag-comment tungkol dun eh. hehe.

c.)yan na nga ba sinasabi ko eh. kapag hindi kasi kaya, wag ng pilitin. ayan. napagtatawanan pa tuloy ng sambayanan. siguro un ang isa sa dahilan kung bakit nya pinalitan..

pero para kanino nga ba?
tsh. asa.

ito nanaman tayo:)

October 15 na pala.
oo. parang kanina pa ko hindi maka-move on sa petsang yan.

natutuwa lang siguro ako dahil (1) mabilis ang internet ngayon dhil tulog na ang mga lintek na crew ng smart bro at walang ngbabantay sa pagnanakaw ko ng innernet. (2) tulog na ang tatay ko at ang alam nya ay gumagawa pa ko ng paper pero ang totoo ay hindi naman. (3).ilang pahina na lang ay matatapos na ko sa paper kong umpisa pa lang ay wala naman talaga akong interes (4). nabati ko si friend sa kanyang kaarawan at sa sobrang kagalakan ay ako pa ata ang unang nkabati. (oha. tinalo ko pa si katukayo, di ba? *grin*) at (5) nakakaalala na sha! woohooo!

Paunawa: hinihingi ang iyong matinding pagpapasensha sa kababawan ng kaligayahan ng writer nito.ü

sa totoo lang, mahirap magpigil. ayan, inamin ko rin.
kapag gusto kong mg paka-emo o mgdrama, hindi magpaparamdam. Pero susmiyo, ako na nagsasabi sayo, wag mong gagayahin kung wala kang lakas ng loob na panindigan ang kadramahan mo.
dahil baka magaya ka sakin na nakikita na lang ang kanyang sarili na tinetext si better half.. ayun. Di nakapagpigil. pahiya onti. pero wag mag-alala. onti lang naman. tapos ikaw lang ang nakakaalam.

usapang kahiya hiya na lang din namn, ituloy tuloy na naten to..
kanina, (hindi ko alam kung anong oras at wala na kong balak alamin) ay nabsa to ng taong pinatatamaan ko nito.
oh di ba? mas may nakakahiya pa ba dun? ayun. pilit ko uling pinatitigas ang mga body parts ko na natunaw nung sabihin nya saking nabsa nya.
ito ang eksena....

sya:" nakakalungkot naman, bawal ko palang basahin yung nasa blog mo.."
ako: *biglang pinagpawisan ng malamig* "hala. shet! binasa mo?"
sya: *halatang nagpapalusot* "hindi, nabasa ko lang, binasa ko kasi yung about me mo eh. pero hindi ko nan tinuloy"
ako: *napapalunok* hala wag mong basahin, kahiya hiya yung andon! (bumanat ng ganon kahit alam nman nyang wala naman syang magagawa dahil hindi nya naman hawak ang pc ni "sya"
........MAKALIPAS ANG BUONG MAGDAMAG>>>>>>
sya: "blahh blahh blahh.. (hindi ko na talaga matandaan)..sori..ü"
ako: "blahh blahh blahh.. para san yung sori?
sya: "nabasa ko na kasi eh..

(oha. di ba?ganun lang kabilis yun. pambihirang buhay)

ako: *napamura*

yan ang isa sa mga senaryong alam ko ni minsan ay hindi mo ninais na mangyari sayo.
kung alalm mo kasi ang kadramhan at kwento ko, sabay mababasa ng taong 'pinagaalayan' (hehe) ko nito, wala ka tlagang ibang masasabi kundi "&*&^$^"

naalala ko tuloy yu7ng sinabi ng walangya kong kaibigan na lumipat ng diliman. (hehe. peace tayo.ü).
madalas kasi ako mgreklamo sa kaungasan at kayabanga ni "sya". sabi nya naman, "eh kasalanan mo din kasi eh. Ginaganon mo kasi kaya lumalaki ulo. kala mo artista..."
(ooopps...pero dati pa yun. ngayon, friends na sila:))
ako naman, patay malsha lang.
haha.

PAUNAWA: humihingi ng dispensa ang writer sa mambabasa ngunit kelangan nya ng itigil ang pagsulat dito sapagkat nangangamoy panis na yung paper nya na bukas ay ipapasa na. Ang kapal din ng mukha nya para unahin to eh noh.? agree? (may side comment pa).


to be continued...(maya maya)

(kapag mabilis uli yung innernet:))

baugan moments.

ayan.
wala na. baog nanaman ako.
nabaog kakahintay sa mga pangyayari. lagi na lang silang nagpaapaasa.


lintek na buhay. magkaibigan nga sila.
iisa ang gusto. iisa ang gawain. parehas nagpapaasa.
tsh. sana hindi ko na lang sila nakilala..


yung labahan ko, nanigas na. yung pupuntahan ko, hindi na napuntahan.
yung exam ko, napagiwanan na. yapos sila...
ayoko ng magsalita. wala lang mangyayari.
sana nag- jamocha na lang ako.
sumaya pa ko.
:(


*bored to death*

buhos.galit:(

PAKIUSAP:

wag basahin ng taong may kaarawan ng October 4.







tsk.



mas may sasakit pa ba sa senaryong ang ganda ng damit mo, may pamasahe ka na, iniimagine mo na mangyayari, nag-prepare ka pa ng load pantext pati pasalubong PERO HINDI KA PALA KASAMA?!


okay. sige. tumawa ka. nakakatawa nga talaga.

nakakaaning, nakakabaliw, nakakaiyak.


kasalanan ko na rin naman siguro. Hindi kasi dapat umaasa di ba?
Sa totoo lang, 5 buwan ko tong inasam. paulit ulit na pinauulit sa isip ko ung mga posibleng mangyari..
pero wala naman pla. yung paulit ulit kong iniimagine, literal na imahinasyon na lang pala tlaga.

Sabi ko nga sa bulletin ko, "for some insane reason, isa tong araw na to sa pinakamabagal at pinakamahabang araw sa buhay ko..."
ewan ko rin kung bakit. Siguro dahil naghihintay ako sa pagtakbo ng oras. Ayun, tumakbo nga ang oras, pero ako, naiwan nang nakatengga.

Kanina, pagkagising ko, excited ko pang tiningnan kung may text sha na nagsasabing magkikita kami..(oha. nangangarap lang di ba?) pero wala uli.

Syempre, steady lang. Kunwari okei lang. KUNWARI KAYA KO PA.

Lumipas ang quarter to eleven(yan yung time na laging nagmimiskol sha), wala pa rin. Ang lunch time, ang miryenda, at hanggang sa naisipan ko na lang na ibuhos ang namumuong drama sakin dito.

Ganun tlaga siguro. lahat ng pinapakita nya, wala lang yun. ako lang ang (langyang) nagbibigay ng kahulugan.



Sabi nga sa nabasa kong libro (na hindi ko na matandaan kung ano), "hindi naman sya hangin. Mabubuhay ka ng wala sya."

o di ba? bumanat pa yung writer. Lupet nga eh. napaluha ako.



Pero hindi ko rin naman sya masisisi. Ayaw nya lang din siguro gumawa ng bagay na pagsisisihan nya habambuhay. Bakit pa kasi umaasa ako? Letse. (flan)

Eh umpisa pa lang nagkalinawan na at sinabi nyang "kaibigan lamang ang turing ko sa kanya".

ako lang ang makulit. ako lang yun nagsusumiksik sa kanya. Kahit alalm ko namang imposible.



Pero di ba "it takes two to tango"? somehow may naging part din sha.

Sana hindi na lang sya nagpaasa. Sana hindi na lang sya nagpapaasa.

Porket alam nya lang kung gano ko sha iiyakan, ginaganon nya na ko. Pambihirang buhay. Nakilala ko pa kasi sya eh. Sheet.



tapos ngayon, hindi nanaman ngpaparamdam. Ung comment ko nabubulok na. Hindi na naman napansin.
magtatanong tanong nanaman sha bakit hindi na ko nagpaparamdam, wh sya nga yun eh. ayos noh? binaliktad pa yung pangyayari.

ayoko na. pagod na ko eh. sobra.
dun nalang sya sa gf nyang kapangalang ko pa.
:(

ayoko na nga ba? ayoko na ata.

Naubos na ang barya
Sa kakayosi at kakabasaNg magazines mong nakahilata dyan sa sala
Mag gagabi na pala!
Di ba't sinabi ko ala-una?Mabuti na langMabagal akong magbasa...Dumating ka na sana!Bakit di ka man lang nagbilin
Na may balak ka pala biglang mag-iceSkating?
Kung di ka pa tinawaganMaiisip mo kayang ako'y DI BALE NA!
Nakakasawa din pala.Kapag paulit-ulitAng buhos ng galit!
Parang ayoko na yata.Nakakapagod din pala ang iyong mukha...At kung may balak ka pang ulitin sa kin yon.
May ibubulong ako sa yo
... putang ina mo!
Bakit nagtitiyaga sa'yo?Ang dami-dami kong reklamo!
Parang ayoko lang magsalita Parang ayoko na yata.
Ang daming dapat sabihin
Alam ko na kung pano gagawin
Akala ko siguro na hindi ko kaya.At nung ika'y dumating Mula sa yong pag-a-ice skating
Wala akong nasabi kundi."Napagod ka ba?.Kumain ka muna!"Pagkat di ko kayang magalit
Pag nakita na kita, tumatamis ang pait!Lagin pinipilitNa magsungit ngunit di bale na!Napapatawad na kitaHindi na magagalit.wag lang ma-ulit
At nung tayo'y kakain na.Biglang sinabi mong may lakad kang ibaAt kahit gusto sana kitang awayin na...
Sinabi ko."bahala ka.basta mag-ingat ka"
Parang ayoko na yata
Ngunit wala naman akong magagawa
Marahil, sobrang alam mong di ko kayang mawala ka.
Maswerte ka't mahal kita.ang malas talaga.


sabi ko na ngang ayoko mag-emote dito eh.
wala lang. ang ganda ng kanta.

(tsaka para masabi na rin na may bagong post)



*wala sa mood*

DIANNEtic:)

kailangan ko pa ba magpakilala?...
tapos na ko sa foreword di ba?...


sa totoo lang, wala namang nag-rerequire sakin na magpakilala ako. sadyang inaatake lang ako ng kaepalan para ibida ang sarili ko. Wala kasing magawa dito. (sa totoo lang ule, kasinungalingan lang yung sinabi ko. Dahil inuna ko pa tong gawin kesa mag-research para sa paper ko na ilang araw na lang ay ipapasa na.)

Malamang sa malamang, kilala mo na ko. Kung anong buong pangalan ko, kung san ako nakatira, kung san ako nag-aaral at kung ano pa mang detalye na siguradong pakikinabangan ng isang stalker. (at umaasa naman akong meron. Ahem. Kung meron lang naman). Pano mo naman kasi nalaman 'to di ba? alangan namang google-material na ang blog ko, kaya nung nag-search ka, sa kasamaang palad, ito ang lumitaw. Kung magbiro nga naman ang pagkakataon.

Pero para na rin sa kapakanan ng mga taong naligaw lang ang landas dito at wala naman talgang ideya sa mga pangyayari o kaya ay na-astigan lang sa heading ng blog ko (wag ka mag-alala. hindi ko rin alam kung san ko napulot yon), nararapat lamang na suklian ang inyong kabaitan dahil sa hindi sinasadyang pagkakamaling pagbisita sa pahinang ito. (wow. super tagalog ah! karerin daw ba?)

Ako si....(drumroll, please...) Lany Dianne Aguilar Rivera. (ang wirdo pla sa pakiramdam na isulat ang buong pangalan. hehe). Tama. L-A-N-Y. iilang tao lang kasi ang nakakakuha ng tamang spelling ng pangalan ko. kala mo pagkahirap hirap. Pano pa kaya sina Erin Brockovich? eh si Mackintosh Milwaukee? o kaya si Oscar Ocassion at si Tommee Tomorrow? (yan kasi yung mga words na hirap din ako i-spell.)
Laging Lani. o kaya LANIE (oha, kunwari ayoko ng gnyang spelling.pero ang totoo...). Pero walang nakakakuha ng tama. Pati prof. babasahin na nga lang, mali pa...

PROF: ''where's LADY DIANE?''

AKO: ''huh? ako po ba yun?''

ISANG EPAL NA KAKLASE: ''shunga. ikaw nga''

ayun. epal nga yung kaklase ko. hindi naman sha dapat kasama sa script, nabigyan pa tuloy sha ng linya. pero ayun nga, na-astigan ako sa uugod-ugod kong prof nun. Pano nya nalaman yung palayaw ko? Kakaiba talaga mga guro sa up. May pagka-psychic din..
Nabanggit na rin ang paaralan, ituloy tuloy na. pangit pag bitin. Sa Unibersidad ng Pilipinas ako ng aaral. Sa Pampanga. Oo. tama ka jan. Hindi ka naduduling. At wala ring tipak ang monitor nyo. College student ako. (shet. parang di bagay yung term). Sa Pampanga. Oo uli. alam ko iniisip mo ngayon..
''MAY U.P BA SA PAMPANGA?''
yan din ang paniniwala ko dati. Nabago lang yan one day before the upcat exam. haha.
Ang mga sikat lang kasi U.P L.B, U.P Manila, U.P Baguio, U.P Cebu... Pero ang Pampanga? NO WAYY!!!
parang sinabi na lang din sayo na hindi anak ni Gabby Concepcion si KC (at kung pano napasok dito ang mag-amang yun ay hindi ko alam.) Kaya sa susunod na makakita ka ng estudyanteng enrolled sa U.P Pampanga, wag kang matakot. Hindi sila kathang isip lamang:)

Psychology ang course ko sa mahal kong paaralan. as if naman may choice kasi di ba? Tatlong kurso lang ang offered don. Business Management at Business Economics. at kung personal mo kong kakilala at alam mo ang mga grades ko sa math, alam mo na siguro kung bakit Psych ang kinuha ko. Tama. Psych. Hindi PSYCHO. Magkaiba yun. Marami na rin kasi akong nakakasalimuha na PSYCHO ang tawag sa psych. shet.

NAKAKASALIMUHA: ''PSYCHO ang course mo di ba?''

AKO: ''huh? ah. opo. PSYCH nga po''

NAKAKASALIMUHA: ''ah...so mahirap ba ang PSYCHO?''

AKO: ''okei lang naman po.. *malapit na maiyak*

NAKAKASALIMUHA: ''oh sha, pagbutihan mo ang PSYCHO ha?''

AKO: ''psycho ka ba?'' *tuluyan ng lumuha*


at ayun na nga, wala na nga akong nagawa kundi ang lumuha.huhu.
(pero shempre, hindi pwede. mababasa ang keyboard.)

at kung masugid kang fan ng friendster ko (ang hangin!!), malamang sa malamang ule, napansin mong DIANNEtic pangalan ko dun. ang dahilan? wala. isang malaking PAUSO...
joke. Galing yun kay Eli Buendia. kanta nila yun di ba? Asawa nya kasi, Diane ang pangalan. Kaya yung kantang yun, parang dedicated sa kanya. hmmm....kelan ko kaya mahahanap ang ELY ko? (bumabanat pa..pasensha..hehe.).


tulad nga ng nasulat ko na sa profile ko na hindi ko naman natapos dahil nadetect ata ni Smart Bro ang pagnanakaw namin ng mbps, taga Bulacan talaga ako. Pero nag-fifeeling na taga-QC. Ang lagi ko pang linya, ''sa bulacan ako, pero qc na rin. isang tulay lang ang pgitan samin ng Caloocan''-
oha. kahit ako na-labu-an sa sagot ko. QC pero Caloocan?!!
Tapos kapag nagtatanong namn sila ng mas specific na lugar sa Qc, sasabihin ko sa lagro ako. Pag sa Bulacan naman, wala. ngingiti lang ako. Sabay iibahin ang topic. ganyan ako katino kausap.

Pero matino talaga ako kausap. hehe. *nagmamakaawang maniwala ka*
oo. kahit ano lang siguro, pwede pag-usapan. Pero binabalaan kita, baka isipin mo madaldal ako at masapawan kita kapag ngkwento ka na..hindi naman. Wala pa nga akong mashadong nakkwento di ba?
(at sino ang ginago ko?)
Brief History palang yan. Yung mga anek-anek na detalye, chaka na...


Kapag close na tayo...

:)


(gusto ko pa sana magkwento ng madami, kaya lang takas lang ako, tapos di ko pa tapos paper ko, tapos ang INET DITOOO!!! hindi ako maka-concentrate. tapos, ayun nga, hindi pa tayo close eh. hehe)

foreword.

oo. may buhay ako sa labas ng friendster.



kelan ko lang yan narealize. kahapon yata...


akala ko kasi dati, iikot na ang buhay ko kay Allan Smith, (founder ng friendster ayon sa mga fake na forwarded messages na nagsasabing i-cacancel daw ni Allan Smith friendster account mo kapag hindi ka ng-OL ng tatlong buwan. One word: JOKE TIME .) yung tipong sasaya na ko sa piling nya. Lahat ng nangyayari sa buhay ko, sige lagay lang. Kung gano ka-epal yung lintek na prof sa zoo dahil sa unti-unting paglango nya samin sa formalin, kung gano "ka-saya" ang field trip namin sa ocean park na hindi ko alam kung bakit field trip ang tawag dun, kung gano ko sinumpa si Shawie at ang ka-laguyo nya na si Chris sa pagpapaligo sakin ng sinco, kung gano ko pinandirian yung isang contact ko dahil sa pAgtAtAyp pOeh nYa sA gAniTong pArAan..*sign of the cross*, at kung gaano ako ka-bitter ocampo kay Pierre. (malalaman nyo rin kung sino siya. antabay lang, okei? wag excited.)

Actually, matagal ko na 'tong plano. Sabi kasi nila, pwede daw kumita sa blog. Halata ba na hanggang dito ay matindi pa rin ang pangangailangan ko? Sabi naman ni Mike, pwede kang kumita ng kaligayahan dito. Hindi ko alam ang ibig sabihin nya sa salitang "kaligayahan". Napangiti na lang ako. Sya rin, napangiti. Yung kakaibang ngiti. Yung may meaning na ngiti. ayun. na-inspire tuloy ako. Ow shiyeht. Official blogger na ko! woohoo!

Mukang mas masaya kasi magsulat ng anek-anek dito. Yung tipong walang mag-aappear na "Your bulletin/ shout out can not be posted because it contained censored words not suitable for young viewers. Parental guidance is recommended". Ayos noh? Kulang nalang sabihin sa'yo, " hoy! pinag-aral ka ba ng matino ng mga magulang mo? san at kelan ka pa natutong magmura, ha? sagutin mo ko! Pakshet ka! " Buti na lang, hindi marunong mag-tagalog si Allan Smith. Kundi, yari tayo ng bonggang bongga.

Hindi ko na rin kelangan mag-english dito. (Teorya ko lang yun. Pwedeng maniwala. Pwede ring hindi.) Oo. tingin ko kasi, dapat sa friendster lang magmayabang. hehe. Dun kasi yung mas malaking chance na ma-view ng nanay mo, proff mo, boss mo, o kaya boss ng nanay mo, dean nyo sa school, parish priest, crush mo, karibal mo sa crush mo at kung sino pa na pwedeng ma-pamura kapag nabasa ang literal na kadugo-dugong About Me sa fs mo. Eh dito, steady lang. Parang unwritten law na bawal mag-english. Para lang yata yun sa mga nagbebenta ng mga bag, sapatos, wallet, bracelet, relos, tasa, kurtina, sinulid, patis, toyo, ketchup at tissue. Pero kung baog na baog ka na sa bahay mo at rinding rindi ka na sa kakarinig ng "hi, pangga! may energy ka ba?" dahil favorite station yun ng tatay mo(tulad ng kaso ko ngayon), tagalog lamang ang dapat gamitin. O kaya Latin.

Pero joke ko lang yun. Dahil feeling ko, kapag nagpaka-bitter nanaman ako, baka gamitin ko ang salita ni Allan Smith. Para formal ang pagsasabi ng bad words. Hindi mukang cheap.

Basta, ngayong napatunayan kong may buhay sa labas ng friendster, go go go na to. Wala ng urungan. Laban kung laban.
*Backgrong song: Theme song ng Voltes V*




P.S: gusto ko magpasalamat kay Smart Bro, ilang bwan na kaming disconnected, pero may net pa ren. at nagagalak ako dahil sa tamang katanagahan na ito.




P.P.S: Sana walang crew ng Smart Bro na makabasa nito, yari. Mabubunyag sikreto namin.
*big grin*