like MIKE :D

ganito ka bright pink ang chucks nya.


oo. nawirduhan din ako ng bonggang bongga nung makita ko eh. 1st day pa yun ng first sem nung first year. (ayos. nakakalunod sa salitang "first"). Naka pink na chucks sya na may pink na bag na shape gitara. Gusto nanamin syang lapitan ni Gine nung mga panahon na yun dahil napag alaman naming taga-dela costa sya. Isang pambihirang pagkakataon kaya yung makakita ka nga ka-lugar mo sa isang lugar na isa kang estranghero. (wow. lalim.) Pero parang weird. Iba ang mga kasamahan nya eh. Kaya ayun. Carry lang. Kunwari na lang ayaw naming makipag-friends. Pero lalong nakakaengganyo syang maging friend nung matapos kaming mgpakilala sa Math2 class. Mahina din daw sya sa math. Ayos. Kala ko kasi, ako lang ang nahihilo sa Math. Buti na lang may karamay ako.

LUmipas ang ilang bwan… (hindi ko na maalala kung ilang bwan) at hindi ko inakala na magiging ka-close ko sya. (Naks. Napapangiti na yan oh!) Nagsimula siguro yun kapag sabay sabay na kaming umuuwi sa maynila at sabay sabay kaming tatlo nina Gine na tumatawid ng footbridge sa Qmart. Sabay sabay naming tinatahak at hinaharap ang aroma ng palengke habang nghihintay kami ng jayross. Haha. Naalala ko pa one time nung bigla na lang syang sumakay sa Santrans. Kala nya daw sasakay kami ni Gine. Ayun, nagulat na lang kami, nakasakay na sya. Kami ni gine, tawa lang ng tawa. Makalipas ang ilang minute, nakatanggap na lang kami ng mensahe mula sa kanya…
Txt nya: “kala ko sasakay din kayo. Pasensya na ah. Yung payong pala ni Gine, balik ko na lang sa Monday”

Ayos. Hindi talaga kami maka-get over nun.
Dun na nagsimula (siguro) ang friendship namin. (Naks. Ang drama naman!) Habang si Gine ay abalang abala sa mga ibat-ibang mapa ng iba’t-ibang bansa, naiwan kaming unti-unting nabubulok sa Pampanga. Wahaha.


Hindi ko malilimutan ang mga moments na to. Kaw, nakalimutan mo na noh?? Haha.
1.) Isang Friday ng bigla kong malimutan yung pesteng envelope ko sa comm. sa bus ng santrans. Dalawa na lang kami nung bumaba kami sa paramount ng bigla kong marealize na wala na kong hawak. Parang masisisraan ako ng bait nun. Bakit? Una, wala akong back-up files ng mga paper na laman ng envelope na yun. Pangalwa, Hindi ko alam kung babalikan ko na lang ba kinabukasan sa terminal yung envelope o kukunin ko din nung mismong araw na yun. Pangtlo, kunin ko man, magmumuka lang akong shunga dahil hindi ko rin alam kung san naka-locate ang terminal na yun. Paiiralin ko nanaman ang pagiging imbentor ko. Ayun, matapos ang 15 o 30 minutos, napagkasunduan naming na pumunta na lang. Pinapatahan nya pa ko nun sa pag-iyak habang may nagaaway na security guard at baliw sa SM north. Pagsakay naming ng bus, sya pa ang namasahe sa kanya, at nangutang pa ko ng barya pauwi. Oh dib a? Bonggang bonggang perwisyo nadulot ko sa kanya. (sige na, malaki na ang utang ko sayo. Haha)


2.) Laging anjan yan para mag-offer ng mga bagay bagay namely: pagkain, sasakyan ng daddy nya, bahay, headset,

Pagkain. Hindi lang halata pero mayaman tong prinsipe na to….at bonggang bongga ang pagkain sa palasyo nila. Kanina lang, pinabaunan pa ko nyan ng Cheese Clubs eh. Sabay sabing “Oh, Lany, iyo na yang Cheese Club. Alam ko favorite mo yan” haha. Ayos noh? Pgkatapos ng small talk nay un, dinner naman inupakan naming. Haha. Yan ang bagong definition ng “makiki-cr”. Haha.

Car. Haha. Gusto ko lang ulitin. Mayaman talaga tong batang to. Abay’akalain mong anak sya ng isa sa mga engineer na namamahala ng MWSS? Galing! Kaya kalakip nito ay ang pagooffer nya samin na sumabay sa car ng daddy nya. Hehe. At dahil, magkalapit nga lang kami at mahirap tanggihan ang ganun mga pagkakataon, ako madalas ang nakakalasap ng biyaya. Minsan pa, hanggang Pampanga. Bongga! Ipagpatuloy naten ang ganyan ha. Walang iwanan. Haha

Bahay. Minsan na kong ngtangka na wag umuwi samin. At iisang bahay lang ang balak kong puntahan (bukod sa ate ko), sa mansion nila. Kala ko nga hanggang garden lang ako o kaya cr, o kaya maglalaba ako ng labada nila bilang kapalit. Buti na lang ang reply nya, “sure. Text mo lang ako kung dto ka matutulog”

3.) Hindi ko rin malilimutan ang mga pagkakataon na hinahatid ako nyan sa maingate twing pupunta ako sa kanilang apartment kahit most of the time ay napipilitan lang sya o kaya naaawa sakin. Tama ba, mike? Haha. Si Tim kasi ang original na taga haid sakin, kaya lang, ayun, nalulong na ata sa dotA.(joke lang.ü) kaya naging si Mike ang karamay ko. Wag ka magsasawa ah. *grin*
4.) Nahihiya pa rin ako sa usapang Kappa. Basta, alam ko alam mo na yun. Sorry ah:)

Sa ngayon, yan pa lang ang tumatak sa isipan ko. Pero, swear. Marami na kaming memories ng batang to, magmula sa summer sa Math11 hanggang sa pagiging groupmates naming kay Pacita. Magmula sa usapang Faye, hangang sa usapang Herome (pronounced as He-ro-me) . Sa usapang blog ko, hanggang sa usapang blog nya. Sa paghahanap naming ng opisina ng PLDT hanggang sa pagkain naming sa peyborit naming bakery sa may Timog.

Tunog may relasyon lang eh noh? Pero syempre, wala. Friends kami eh. Hehe. Ka-conjugal pwede pa. haha. Isang paglilinaw lamang.

P.S: ok na ba Mike?. Yes!! Para sayo yan! Ayii!! Apir! Kahit si “Melanie” ay hindi makakatuluyan si pinakamamahal nyang si “Jerome”, ayos lang. love pa rin kita. Haha:)

Lines of the Times:))

Hindi ako maka-get over.
Tama. Hindi talaga ako maka get-over sa comm. na yan. Pahirap sa buhay. Parang Smart Bro (Oo. Sorry na kung lagi kitang nasisisi. Ginatungan pa kasi ni Mike eh.haha). Kailangan properly documented ang mga bagay bagay. Kulang na lang pati mura…
“Taena kang hayup ka ah! Pakshet! Potek. Gagu ampota!” (Rivera,2008).
Kaya para na rin sa ikatatahimik ng kaluluwa ni Cynthia, (ang uberly obsessed sa parenthetical citation na prof naming sa comm.) minarapat ko na lang din lagyan ng parenthetical citation ang linya ng mga pinakamamahal kong kaibigan na nilikha ng Diyos upang makatulong sa aking gulong isipan. (whew! Lalim)
P.S: Yung iba jan, lalo lang akong inaning:))


“Hindi ko alam kung bakit hindi ako kayang mahalin ng gagon yun eh,” (Pilpa, 2008).

Sinabi nya yan sakin isang gabi nung magka-chat kami. Madaling araw na pala yun kaya ganun ang usapan. Ayun. As usual. Lablayp ang usapan. Eh meron syang crush-turned-love one na gustong gusto nya mula 2nd year pa kami. Oha! Same case! ‘Lam mo Pilpa, yan din ang tanong sa aking isipan dating dati pa eh. Bakit kaya hindi ako kayang mahalin ng gagong (ungas na kupal, self-conceited, egoist, jerk, dork) yun? Tsk2. Bad Boy. “Ganon ba ko kapanget?” (Betty La Fea, 2008). BUti pa, tayog dalawa na lang kaya? Haha.

“Ano ba yan? Lagi ka na lang pinaghihintay ng lalaking yan ah!” (Elefante, 2008).

Yan naman ang reaksyon ni pareng Mike matapos kong ikwento sa kanya ang aming masalimuot na pagkikita ni..(alam nyo na). Salamat sa paalala. Tama. Nakakalimutan ko nga ata lagi na lagi na lang akong pinaghihintay. Pero hindi naman tunog galit sya. Basta tamang comment nya lang yun. Sabi ko naman, ayos lang maghintay, basta may soundtrip:)) (konek? Haha).

“Oi. Nakita ko si Herome kanina. Nakasabay ko sya sa bus. Kaya lang pababa na kami ni Randi nung napansin ko. Haha. Alam kong magrereply yung iba jan, Herome eh. Haha” (Panlilio, 2008).

Ayan naman ang text ni John Paul kagabi sakin. At ngeffort pa talaga syang i-update ako. Pero tama sya. Ngreply nga ako… “Sinong Herome? Di ko ata kilala yun?” Eh Gabi na nya sinend yun..malamang sabog na si parekoi. Wrong send ata sya. Hahaha. (pero joke ko lang yun.) Syempre tinanong ko kung bakit ang aga ata ng pasok ng mga mag-aaral sa Maynila? Ikaw, lam mo ba kung bakit? Hindi ko rin alam eh :p *iniiba ang topic*

“NAku. Paasa talaga. Anyhow, mag-move on ka na, gurl.Maghanap ka na lang ngiba. Maghanap ka na lang ng bagong inspiration.Sa up? Madami naman dun diba. wala mangyayari sa inyo nyan,” (Cabuenas, 2008).

Nakakatwa. Pang ilang tao na rin si Coritha sa nagsabi nyan. At pang-ilang libong beses na rin akong ngtangkang sundin ang kanilang payo… ngunit. .. Sa Up pa daw eh noh? Kanino? Wala na si Marius! Si Dino ay aalis na rin. At going strong naman si Adriel at Lugs! Kay Mark na lang kaya? Haha. Pero Alam na. At alam na rin na yan na ang huling paguusap namin. Leche. *check.op*

“Bawas bawasan mo nga ang intake ng ampalaya! Ang bitter mo eh!” (Solomon, 2008).

Dito ko narealize na bagay nga kay Karen ang Kraning. Aning eh. Bitter???!! Ako??!! Hello! Kanino naman ako magiging bitter? At bakit naman? Sabi ko lang naman na gagawin kong mushroom burger yung kabuteng pasulpot sulpot sa featured friends sa fs account nya(kilala nyo na)eh. At sabi ko lang naman na paguntugin ko silang dalawa eh. In Fact, SUPEERRRRR bagay pa nga sila di ba? Parehas pa sila ng “pgtatypE ng mga saLita,.” Tsk2. Ok lang naman talaga eh. Atleast may bahid pa rin ng (lanie) nyak. O anong bitter dun???!!! Walang halong sarcasm at ka-plastikan yun ah! Halata naman di ba? Kaya walang bitter!! WWAAAALLLAAA!!!!!!!!

“Akala ko ba Goodbye forever??!!! Ayos ka ah. Define forever? 24 hours???!!! (Solomon, 2008).

Hay. Wag kang mag-alala. Ako rin naaning sa bagong definition ng Forever eh. Pero tama ka. Hindi ko pala talaga kaya. Nakikita ko na lamng ang sarili ko na kinakati ang kamay upang mgtext. Haha. Lalo akong mababaliw nito. Haha. Pero teka nga???!! bakit ba kailangan kong mag-explain? Eh nakuha ko lang naman yung artikulong iyon na sinalin ko sa ingles upang lalong maging madrama sa Kule eh. (Mike oh! Ayaw nyang maniwala!!!) Its for no one, you see? Haha. *nagjojoke uli*

“Hindi tayo magkaintindihan eh. Puro tayo pahangin. Malabo,” (Sena, 2008).

Yan naman ang nasambit ng aking kaibigang si Herome nung isang gabing mgkachat kami. Hindi ko na maalala kung pano dun napunta ang usapan. Naaning na ko ng mga panahong yun sapagkat 5 silang ka-chat ko habang nililingon kung gising ba ang tatay ko (sapagkat takas lamang ako nun). Hindi nga siguro kami magkaintindihan, kaya siguro KAIBIGANG HEROME na lamang. (wow. Bumanat pa.). Pero nais kong linawin na hindi ako pahangin. At hindi ako ang Malabo. Sya yun. Kaibigang Herome, ikaw un. *grin*

“Wag mo syang sanayin na ok lagi kahit hindi, “ (Elefante, 2008).

Sa chat din ang usapan naming yan ni Mike. AS usual, in-update ko sya sa aming muling pagkikita ni (alam nyo na uli siguro) nung nov5, After ng enrolment. At tinanong nya kung nag-dine daw ba kami. Sinabi ko naman na hindi na kailangan sapagkat ngmamadali sya at may pupuntahang debut (sapagkat pangarap nya atang maging politiko at lahat na lang ng events ay pinupuntahan.). Sabi ni Mike, bakit daw ganon? Haha. Dapat daw kumain kami. Ayos. Pwede ng maging event coordinator si Mike. Sabi ko naman na ayos lang yun. “lagi naming ok basta sya, dib a?” (Rivera, 2008). At yun ang sinabi ni Mike… Wag mo syang sanayin na ok lagi kahit hindi. Shoutout ko nga dapat yan eh. Kaya lang mas malupit ang sumunod nyang linya…

“Maihahalintulad ko ang smartbro sa isang pa-fall na tao. akala mo mabilis xa, pag tumagal babagal....parang sa pa-fall na tao, akala mo mahal ka niya yun pala hindi..pareho silang paasa pero joke lang pala" (Elefante, 2008).

Naiintindihan ko si Mike. Dala lang yan ng galit nya sa Smart Bro. Hanggang ngayon ata, hindi pa sya nakakamove-on. Andami nyang galit sa buhay. Galit sa Smart Bro, Galit sa PLDT, Galit kay Gerald…pero hindi halata. Lagi kasi syang naka-smile *wink*. Sa chat nya uli yan sinabi sakin…seryoso ata sya nun? Sabi nya pa, idagdag ko daw yung line na ”pareho silang paasa pero joke lang pala” para daw mas maganda. May karugtong pa nga yan eh… “Si jerome ba, paasa?” kaya lang, syempre…bawal ilagay sa shoutout. Yari ako neto ng bonggang bongga.Sabi nya pa,wag ko daw sabihin na galing sa kanya. Kunwari daw ako na lang ang nagsabi.Eh? Hindi naman pwede yun. Magagalit si Cynthia dib a?

“Parehas tayo ng nararamdaman Bakit ba parang wala lang sa kanila ang lahat?” (Gaspar, 2008).

Banat naman yan ni Mikhail, ang new found friend ko :D. parehas din kasi kami ng kalagayan sa buhay nung panahon na yun. Bigla na ring gustong kumalas nung babae sa knya na itago na lamng natin sa pangalang BHea Fabia. Tapos, parang wala lang ang lahat dun kay Bhea. Parang hindi daw nakaka-miss. Hindi ngpaparamdam. Saklap noh? Eh same fate kami. Kaya sya ang nagging sandigan ko ng panahon na yun. Pero ngayon, ok na sila. Ako? Ok naba? A-T-A. Kaya para sayo, Mikhail Andre, isang tagay sa tagumpay! (nyay. Parang sa alak ata yun ah?!)

“Anong English ng pa-fall? Answer: JEROME:))” (Rivera, 2008).

Pag-uusap naman naming muli yan ni bestfriend Mike. Dahil nga usapang Smart Bro kami nun na walang ibang ginawa kundi magpaasa, natanong nya sakin yan. Anu daw ang English ng pa-fall? Kung giving false hopes daw ba…sabi ko naman, hindi. Jerome ang English ng pa-fall. Ayun. Natuwa ata sya at balak nya pang gawing linya ni (me)lanie sa blog nya. Aysus. Ginawa lang “j” nagging English na? haha.

At iyan na muna sa ngayon ang ilan sa mga piling linya na aking naaalala. Ayos noh? Parang umikot lang sa iisang tao. Haha. Sino kaya yun? Ikaw, kilala mo?:)

better off.

I am tired. I could not think of any more words to say. The words that I should have uttered are now gone and my mind had gone exhausted from constantly asking of what had happened to us. Say how exactly did we end up here? You are tired and were through, you said, that is why you left me for good. This tragic revelation was followed by another saying that you still love me, but not as much as you felt before. You said you needed to be alone. That’s why I was completely dumbfounded when I learned that you have found a new path and along with this goes your NEW RELATIONSHIP. You left me with fragmented explanations, you left me paralyzed. YOU HAVE LEFT ME.


A month had passed since you’ve left me, and I convinced myself that forgetting you was quite easy, how wrong I was. Indeed, I was very wrong. I’d never thought that you were still a stranger to me, despite the 4 long years I’ve known you. I must admit that running away from your memories was excruciating and moving on without you proves to a more painful one. Thousand moments of wanting you back have passed, but I have realized thousand times too that you are happy now. You are happy now, that is why I need to move on ALONE.


My days ended with countless sighs. Our euphoric memories constantly haunted me, followed by your agonizing goodbye. Erasing your text messages on my phone proved to be a painful thing to do, while “moving on” quotes flooded my cell phone though I did not really warrant it. Our heart-rending story had become the favorite tell-tale story of our friends and brushing elbows with them followed by the inevitable question “how’s life goin? Had been the most complicated question I had received. I had been like this for like tons of times, but yeah, I know… You’re gone that’s why it’s been like this.


I know, that’s the same reason why I give up, I’m tired of hoping that you’ll still come back. My eyes had gone dry from always crying. I’m exhausted from the figment of you WITH me. Gone are the days that I could still understand you. Im fed up. Im confused. I’m sick and tired of undergoing this insufferable burden. I give up. When will the time that I too will be happy and free? I need to let go. I need to let YOU go. I need to start a new life and gather up the once fragmented and broken me. It’s been quite a long time since I was hanging in this subtle melancholia, and its time to let go of this saddest part of my life.


Im tired and I could not think of any more words to say. The words that I should have uttered are now gone and my mind had gone exhausted. I LOVE YOU but this time, for the last time… Goodbye FOREVER… :(